INDICE
¿Cómo lograr momentos de libertad, aunque solo sean breves y esporádicos? ¿Cuáles son esos instantes donde sentimos que lo que nos limita y coarta pierde peso y sentido?
Las respuestas pueden ser múltiples dependiendo de los intereses de cada individuo, de cómo entienda y se situé en este mundo. Quizás algunxs ya se sienten libres y estos cuestionamientos están de más, son innecesarios ya que estarían ajenos a los tentáculos del poder. Quienes no tenemos este tipo de ensoñaciones sabemos que la sola existencia del Estado nos sitúa en una situación de opresión, situación que es necesaria combatir y atacar si se tiene por horizonte la libertad. No puede ser de otra manera.
Y es en esa opción de atacar donde vamos encontrando verdaderos momentos de libertad. Desde que decidimos enfrentar a este mundo y situarnos como sus enemigxs comenzamos a mirar nuestro entorno de manera diferente, empezamos a visualizar objetivos y sus puntos vulnerables, empezamos a ver la mejor manera de golpear al poder, empezamos a posicionarnos en ofensiva. En definitiva, empezamos de alguna manera a apropiarnos de nuestra vida! En la generación de complicidades, en la conspiración y en la acción vamos quitándole eslabones a nuestras cadenas, vamos experimentando, aunque sean fugaces, pequeños instantes de libertad.
La decisión por la destrucción de todo lo impuesto se hace en primera persona, es decir, es una decisión individual libremente asumida con todos los riesgos que implica. Nace de una motivación personal que no pretende hablar por otrxs o constituirse como vanguardia de algo, sino que representa una expresión de lucha, como otras tantas, que no busca intermediarios.
La solidaridad entre anarquistas necesariamente debe ir en este mismo sentido para evitar y romper con posturas que tiendan al victimismo. Es imprescindible que se realice en primera persona, como un acto decidido libre e individualmente contra el poder y no únicamente para denunciar la situación de tal o cual compañerx presx.
La solidaridad anárquica es una solidaridad revolucionaria que entiende que una forma importante de solidarizar es seguir golpeando. Que entiende que toda acción contra el poder es un gesto de solidaridad con lxs compañerxs encarceladxs. Que ve en lxs anarquistas encerradxs a compañerxs activxs en la lucha y no los reduce únicamente a la categoría de presxs, que es donde el poder lxs situó. Es recordarle al enemigo que por más que nos encarcelen seguiremos atacándolos, sin pausas, que asumimos la cárcel desde que asumimos la lucha.
¡Que este mundo y sus cárceles revienten!
Francisco Solar
-Sección de Máxima Seguridad-
Cárcel de Alta Seguridad (CAS)
FRANÇAIS
CHILE: «PAROLES DU COMPAGNON FRANCISCO SOLAR POUR LA SEMAINE INTERNATIONALE DE SOLIDARITÉ AVEC LES ANARCHISTES EMPRISONNÉ.E.S (23-30 AOÛT 2020)
Comment parvenir à des moments de liberté, même s’ils ne sont que brefs et sporadiques ? Quels sont ces instants où nous sentons que ce qui nous limite et nous entrave perd en poids et en sens ?
Les réponses peuvent être multiples en fonction des intérêts de chaque individu, de la façon dont i.elle comprend et se situe dans ce monde. Peut-être que certain.e.s se sentent déjà libres et que ces questionnements sont de trop et inutiles, car i.elles seraient étrangères aux tentacules du pouvoir.
Celle.ux d’entre nous qui n’ont pas ce genre d’illusions savent que l’existence même de l’État nous place dans une situation d’oppression, une situation qu’il est nécessaire de combattre et d’attaquer si l’on a la liberté pour horizon. Il ne peut en être autrement.
Et c’est dans cette option d’attaque que nous trouvons de vrais moments de liberté. À partir du moment où nous décidons d’affronter ce monde et de nous positionner comme ses ennemi.e.s, nous commençons à regarder notre environnement de manière différente, nous commençons à visualiser des objectifs et leurs point faibles, nous commençons à voir la meilleure façon de frapper le pouvoir, nous commençons à prendre une position offensive. En définitive, nous commençons d’une manière ou d’une autre à nous approprier nos vies ! Dans la création de complicités, dans la conspiration et dans l’action nous supprimons des maillons de nos chaînes, nous expérimentons, même s’ils sont éphémères, de petits moments de liberté.
La décision de détruire tout ce qui est imposé se prend à la première personne, c’est-à-dire que c’est une décision individuelle librement assumée, avec tous les risques qu’elle implique. Elle naît d’une motivation personnelle qui ne prétend pas parler au nom des autres ou se constituer en avant-garde de quoi que ce soit, mais représente une expression de lutte, comme tant d’autres, qui ne recherche pas d’intermédiaires.
La solidarité entre anarchistes doit nécessairement aller dans ce même sens pour éviter et rompre avec les positions tendant à la victimisation. Il est essentiel qu’elle se réalise à la première personne, comme un acte décidé librement et individuellement contre le pouvoir, et non pas seulement pour dénoncer la situation de tel.le ou tel.le compagnon.ne en prison.
La solidarité anarchiste est une solidarité révolutionnaire qui comprend qu’une manière importante de se solidariser est de continuer à frapper. Qui comprend que toute action contre le pouvoir est un geste de solidarité avec les compagnon.e.s emprisonné.e.s. Qui voit les anarchistes enfermé.e.s comme des compagnon.ne.s actives et actifs dans la lutte et ne les réduit pas à la seule catégorie de prisonnier.e.s, qui est celle où le pouvoir les a placé.e.s.
C’est rappeler à l’ennemi qu’ils auront beau nous emprisonner, nous continuerons à les attaquer, sans trêve, que nous assumons la prison depuis que nous avons assumé la lutte.
Que crèvent ce monde et ses prisons !
Francisco Solar
-Section de Sécurité Maximale –
Prison de Haute Sécurité ( Cárcel de Alta Seguridad (CAS)) «
ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΧΙΛΉ: ΛΌΓΙΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΣΎΝΤΡΟΦΟ FRANCISCO SOLAR ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΉ ΕΒΔΟΜΆΔΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΈΝΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΎΣ (23-30 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2020)
Πώς μπορούμε να βιώσουμε στιγμές ελευθερίας ακόμη κι αν είναι σύντομες και σποραδικές; Ποιες είναι αυτές οι στιγμές στις οποίες αισθανόμαστε ό,τι μας ελέγχει και μας περιορίζει να χάνει τη βαρύτητα και τη σημασία του;
Οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλαπλές, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των ατόμων, για το πώς αντιλαμβάνονται και τοποθετούν τον εαυτό τους σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως κάποιοι να νιώθουν ήδη ελεύθεροι και αυτά τα ερωτήματα να μην χρειάζονται, να είναι περιττά εφόσον δεν αναγνωρίζουν τα πλοκάμια της εξουσίας.
Όσοι από εμάς δεν έχουμε τέτοιου είδους αυταπάτες γνωρίζουμε ότι η απλή ύπαρξη του Κράτους μας θέτει σε μια συνθήκη καταπίεσης, μια κατάσταση στην οποία πρέπει να επιτεθούμε και να πολεμήσουμε εάν ο ορίζοντας μας είναι η ελευθερία. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος.
Και είναι σε αυτήν την επιλογή της επίθεσης όπου βρίσκουμε αληθινές στιγμές ελευθερίας. Δεδομένου ότι αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον κόσμο και να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας ως εχθρούς του, αρχίζουμε να παρατηρούμε το περιβάλλον μας με διαφορετικό τρόπο, αρχίζουμε να οπτικοποιούμε τους στόχους και τα αδύναμα σημεία του, αρχίζουμε να βλέπουμε τον καλύτερο τρόπο επίθεσης στην εξουσία και να τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε επιθετική στάση. Τελικά, αρχίζουμε να οικειοποιούμαστε κάπως τις ζωές μας! Κατά τη δημιουργία συνέργειας, στη συνωμοσία και στη δράση αφαιρούμε τους κρίκους από τις αλυσίδες μας, πειραματιζόμαστε, έστω και φευγαλέα, με μικρές στιγμές ελευθερίας.
Η απόφαση της καταστροφής όλων αυτών που επιβάλλονται λαμβάνεται σε πρώτο πρόσωπο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι μια ατομική απόφαση που λαμβάνεται ελεύθερα με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται. Γεννιέται από ένα προσωπικό κίνητρο που δεν παριστάνει ότι μιλάει εξ ονόματος άλλων ή ότι συνιστά μια πρωτοπορία, αλλά αντιπροσωπεύει μια έκφραση αγώνα, όπως πολλές άλλες, που δεν αναζητά μεσάζοντες.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθεί τον ίδιο τρόπο για να αποφύγει και να διαχωριστεί από τις θέσεις που τείνουν προς τη θυματοποίηση. Είναι απαραίτητο να γίνει σε πρώτο πρόσωπο, ως μια πράξη που γίνεται ελεύθερα και ξεχωριστά ενάντια στην εξουσία και όχι μόνο για να καταγγείλει την κατάσταση του τάδε ή του δείνα φυλακισμένου συντρόφου.
Η αναρχική αλληλεγγύη είναι μια επαναστατική αλληλεγγύη που κατανοεί ότι μια σημαντική μορφή να στέκεσαι αλληλέγγυος είναι η συνέχιση της επίθεσης. Που αντιλαμβάνεται κάθε δράση ενάντια στην εξουσία ως χειρονομία αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους συντρόφους. Που βλέπει στους φυλακισμένους αναρχικούς ενεργούς συντρόφους στον αγώνα και δεν τους υποβαθμίζει μόνο στη κατάστασή τους ως φυλακισμένους, που είναι αυτή όπου τους τοποθέτησε η εξουσία. Υπενθυμίζει στον εχθρό ότι όσο συνεχίζουν να μας φυλακίζουν, θα συνεχίσουμε να τους χτυπάμε, χωρίς παύση, ότι αναλάβαμε τη φυλακή από τότε που αναλάβαμε τον αγώνα.
Είθε αυτός ο κόσμος και οι φυλακές του να ανατιναχθούν!
Francisco Solar (Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας)
ENGLISH
CHILE: WORDS FROM COMRADE FRANCISCO SOLAR FOR THE INTERNATIONAL WEEK OF SOLIDARITY WITH IMPRISONED ANARCHISTS (AUGUST 23-30, 2020)
How can we achieve moments of freedom, even if they are just brief and sporadic? What are those instants in which we feel what limits and restricts us lose weight and meaning?
The answers can be multiple, depending on the interests of each individual, of how they understand and place themselves in this world. Maybe some feel free already and these questions are not needed, they are unnecessary since they would be unfamiliar to the tentacles of power.
Those of us who don’t have these kinds of delusions know that the mere existence of the State places us in a situation of oppression, a situation which we need to attack and combat if our horizon is freedom. It can’t be any other way.
And it’s in that option of attacking where we find true moments of freedom. Since we decide to face this world and place ourselves as its enemies we begin observing our surroundings differently, we start visualizing objectives and its weak points, we begin observing the best way to attack power, and we begin to position ourselves in the offensive. Ultimately, we begin to somehow appropriate our lives! In the making of complicities, in conspiracy and in action we take links off our chains, we experiment, even if fleeting, small moments of freedom.
The decision of the destruction of all things imposed is done in first person, which means, it’s an individual decision freely made with all the risks that it implies. It’s born from a personal motivation that doesn’t pretend to speak for others or constitute itself as a vanguard, but it represents an expression of struggle, like many others, that doesn’t look for intermediaries.
Solidarity among anarchists necessarily must go in this same way to avoid and break up with positions that tend to victimhood. It’s essential that it’s done in first person, as an act done freely and individually against power and not only to denounce the situation of such-and-such imprisoned comrade.
Anarchist solidarity is a revolutionary solidarity that understands that an important form of standing in solidarity is to continue attacking. That understands that every action against power as a solidarity gesture with imprisoned comrades. That sees in imprisoned anarchists active comrades in the struggle and doesn’t reduce them only to their imprisoned status, which is where the power placed them. It’s reminding the enemy that as much as they keep imprisoning us we will continue attacking them, without pause, that we assumed prison since we assumed the struggle.
May this world and its prisons blow up!
Francisco Solar (Maximum Security Prison, Cárcel de Alta Seguridad)
ITALIANO
CHILE: LETTERA DEL COMPAGNO FRANCISCO SOLAR PER LA SETTIMA DI SOLIDARIETÀ CON I PRIGIONIERI E LE PRIGIONIERE ANARCHICHE (23-30 AGOSTO)
Come raggiungere momenti di libertà, anche se solo saranno brevi e sporadici? Quali sono questi
instanti dove sentiamo che ciò che ci limita e ci frena perde di senso e di densità?
Le risposte possono essere molteplici dipendendo dagli interessi di ogni individuo, di come percepisce questo mondo e ci si posiziona. Chissà alcunx già si sentono liberx e questi ragionamenti sono di troppo, non sono necessari visto che si sentono fuori portata dei tentacoli del potere.
Per chi non ha questo tipo di fantasticherie sa che la sola esistenza dello Stato ci mette in una posizione di oppressione, situazione che è necessaria combattere e attaccare se si ha per orizzonte la libertà. Non può essere altrimenti.
Ed è in questa opzione di attacco dove andiamo ad incontrare veri momenti di libertà. Da quando abbiamo deciso di opporci a questo mondo e posizionarci come suoi nemici iniziamo a guardare l’ambiente circostante in una maniera differente,iniziamo a visualizzare obbiettivi e punti vulnerabili, iniziamo a vedere qual’è la miglior forma di colpire il potere, iniziamo a posizionarci in offensiva. In definitiva, iniziamo in qualche modo ad appropriarci della nostra vita. Nella creazione di complicità, nella cospirazione e nell’azione andiamo a sottrarre maglie alle nostre catene, andiamo a sperimentare, anche se in forma fugace, piccoli instanti di libertà.
La decisione per la distruzione di tutto ciò che ci viene imposto si fa in prima persona, ovvero, è una decisione individuale liberamente assunta con tutti i rischi implicati. Nasce da una motivazione personale che non pretende parlare per gli altri e le altre o costituirsi come avanguardia di qualcosa, bensì rappresenta una espressione di lotta, come tante altre, che non cerca intermediari.
La solidarietà tra anarchici e anarchiche necessariamente deve andare in questo senso per evitare e rompere con posizioni che tendono al vittimismo. È imprescindibile che si realizzi in prima persona, come un atto deciso liberamente e individualmente contro il potere e non unicamente per denunciare la situazione di questo o quel compagno in carcere.
La solidarietà anarchica è una solidarietà rivoluzionaria che intende che una forma importante di solidarizzarsi è continuare a colpire. Che intende che tutte le azioni contro il potere sono gesti di solidarietà con i compagni e le compagne in carcere. Che vede negli anarchici e anarchiche imprigionate compagni e compagne attive nella lotta e non li riduce unicamente alla categoria di prigionierx, che è esattamente dove il potere li ha situati. É ricordargli al nemico che pur se ci imprigiona seguiremo attaccandolo, senza pausa, che assumiamo il carcere da quando abbiamo assunto la lotta.
Che questo mondo e le sue carceri esplodano!
Francisco Solar
-Sezione di Massima Sicurezza-
Carcere di Alta Sicurezza (CAS)
EUZKERA
CHILE: ESPETXERATUTA DAUDEN PRESO ANARKISTEN ALDEKO NAZIOARTEKO ASTERAKO ( ABUZTUAK 23/30) FRANCISCO SOLAR KIDEAK EGINIKO HITZAK
Nola lortu askatasun une batzuk nahiz eta hauek noizbehinkakoak eta laburrak izan? Mugatu eta murrizten gaituen horrek pisua eta zentzua galtzen duela sentitzen ditugun une horiek zeintzuk dira?
Erantzunak anitzak izan daitezke, norberak dituen interesen araberakoak, mundu hau nola ulertzen duen eta nola bizi den bertan. Agian batzuk, jadanik, libre sentitzen dira eta galdera hauek soberan dituzte, ez dituzte beharrezkoak boterearen erroetatik kanpo bizi direlako.
Honelako txakur-ametsik ez ditugunok badakigu estatua izateak berak ere zapalkuntza egoera batean kokatzen gaituena, borrokatzeko eta erasotzeko egoera izanik, zeru-muga askatasuna badugu behintzat. Ezin da bestela izan.
Eta erasotzeko aukera horretan, hain zuzen, topatzen dugu benetako askatasun unerik. Mundu honi aurka egitea eta bere etsai modura bizitzea erabakitzen dugunetik hasten gara beste era batera gure ingurua begiratzen, helburuak eta bere alde zaurgarriak ikusten hasten gara, boterea kolpatzeko erarik onena ikusten hasten gara, erasora kokatzen hasten gara. Azken batez, aldez edo moldez, gure bizitzaz jabetzen hasten gara. Konplizitateen sorkuntzan, kospirazioan eta ekintzan gure kateei kate-begiak kentzen gabilzkio, arinak izan arren, askatasun uneen saiakuntzak egiten ditugu.
Inposatutako guztia deusezteko erabakia lehen pertsonan egiten da, hau da, norbanakoaren erabakia da, hots, dituen arrisku guztiak onartuta, modu askean harturiko erabakia da. Motibazio pertsonaletik jaiotzen da eta ez du besteen ahotik hitz egiten, ez da ezeren banguardia izan nahi, borroka adierazpena baizik, beste borroka batzuen modura ez duena bitartekaririk nahi.
Anarkisten arteko elkartasuna, derrigorrez joan behar du zentzu horretan biktimismoa adierazten duten jarrerekin apurtzeko. Ezinbestekoa da lehen pertsonan egitea, boterearen aurka aske eta indibidualki erabakitako ekintza bat bezala, eta ez preso hau edo bestearen egoera salatzeko.
Elkartasun anarkikoa elkartasun iraultzaile bat da zeinak ulertzen duen solidarizatzeko era garrantzitsu bat kolpatzen segitzea dela, zeinak ulertzen duen boterearen aurkako edozein ekintza kartzeleratuta dauden kiedeekiko elkartasun keinu bat dela.
Ziegan dauden anarkistengan aktiboan dauden kideak ikusten dituen elkartasuna, eta botereak sartu zituen preso kategorian soilik mugatzen ez dituena, Etsaiari gogoraraztea da nahiz eta etengabe kartzeleratu erasotzen segituko dugula, geldiunerik gabe, kartzela asumitzen dugula borroka asumitzen dugunetik.
Mundu hau eta bere kartzelak lehertu daitezela!!!
Francisco Solar
-Segurtasun Goreneko Atala-
Txileko Segurtasun Goreneko Kartzela(CAS)